Terug door de Sluier. Een herinnering aan wie wij werkelijk zijn.

Er is een moment waarop de sluier beweegt. Het moment waarop je weet dat jouw bewustzijn verder reikt dan de grenzen van deze wereld. Wanneer de laag achter de sluier zich opent en je jezelf weer herinnert.

Er is iets wonderlijks aan dit bestaan dat we zo vanzelfsprekend lijken te vinden: zodra we incarneren, bewegen we door een Sluier van Vergetelheid heen. Een onzichtbare laag die ons ogenschijnlijk loskoppelt van alles wat we zijn geweest, alles wat we wérkelijk weten, en alles wat ons diepste fundament vormt. We landen in een lichaam, ademen de eerste adem in, en alsof er een gordijn dichtgaat, blijft alleen het ‘hier’ en ‘nu’ over. Zonder herinnering. Zonder context. Zonder kosmisch overzicht.

Wat we vaak niet beseffen, is dat deze sluier twee functies heeft. Enerzijds is het een organische voorwaarde van ervaring: zonder vergeten is er geen ontvouwing, geen echte keuze, geen authentieke beweging door licht én schaduw heen. Maar anderzijds is het precies diezelfde blindheid waar het synthetische veld, de Matrix, zijn voordeel mee doet. De Matrix kan enkel bestaan binnen een bewustzijn dat tijdelijk niet volledig ontwaakt is. Het maakt dankbaar gebruik van de momenten waarin wij onze innerlijke oorsprong niet voelen, en het fluistert overtuigingen, angst, twijfel en schijnwaarheid over ons heen alsof dat de enige realiteit is. Niet omdat het sterker is. Maar omdat het zelf geen bronkracht heeft. Het is samengesteld, niet-geboren. Het leunt op ons vermogen tot creëren, voelen, kiezen en ervaren, terwijl wij denken dat wij klein zijn.

Dan gebeurt het onvermijdelijke: het moment waarop de herinnering zich weer opent. Dat kan zacht gebeuren of met een schok, via een levensgebeurtenis, een diepe confrontatie, een patroon dat maar niet stopt, of een herkenning die niet te ontkennen is. Het begint als een subtiel tintelen in de onderlaag van je bewustzijn. Een fluistering die je niet kunt plaatsen maar wél herkent. Je kijkt anders naar jezelf, naar je keuzes, naar de wereld. Iets in jou weet dat de waarheid veel groter is dan wat je ooit is verteld.

Het is de start van het terugkeren. Terug naar jezelf in lagen. Terug naar je essentie. Terug naar dat wat nooit is weggeweest, alleen bedekt.

Terwijl dit ontwaken zich steeds verder ontvouwt, zie je pas hoe absurd het eigenlijk is dat wij ooit gedacht hebben afgesneden te zijn. Niemand heeft ons toegang tot onze oorsprong kunnen afnemen. Het kon alleen bedolven worden onder ervaringen, overtuigingen en programmeringen, maar de kern is onaantastbaar gebleven. Daarom voelt ontwaken zo bekend. Daarom voelt het niet als leren, maar als herinneren. Daarom trilt het als waarheid, zonder uitleg nodig te hebben.

In die terugkeer wint het organische veld aan kracht. Iedere Ziel die door de sluier heen prikt, haalt een stuk bewustzijn terug uit de greep van het synthetische systeem. Iedere herinnering verlicht een ruimte die lang donker is geweest. Iedere keuze vanuit waarheid boven programmering stapelt op in het collectieve veld.

De weg terug is geen prestatie. Het is een universele wetmatigheid. We keren altijd terug naar wie we zijn, hoe diep de sluier ook valt, hoe hard de Matrix ook z’n best doet. Onze oorsprong is té sterk, té waar, té verheven om ooit werkelijk verloren te gaan. Dit is het wonder van herinneren: dat wij onszelf opnieuw ontmoeten alsof het voor het eerst is, maar diep van binnen precies weten dat het thuiskomen is.

In waarheid en respect.

SonSoulEssence