Jouw licht, jouw grootsheid

Herkenning

Misschien herken je dit gevoel.Dat je ergens diep vanbinnen weet dat je groots bent, licht draagt, ruimte inneemt zonder moeite, en dat je dat toch al heel vroeg hebt leren temperen. Niet omdat iemand het expliciet verbood, maar omdat je aanvoelde dat jouw aanwezigheid iets deed met de ander. Dat jouw stralen gezien werden. En dat je daar, als kind, verantwoordelijkheid voor nam.

Soms ontstaat dat op momenten die klein lijken, maar groots doorwerken.Een blik. Een opmerking. Een vergelijking. Of een situatie waarin jij zichtbaar bent en de ander minder. Het kind in jou maakt dan een stille keuze: dan ga ik wel een stapje terug. Niet uit zwakte, maar uit liefde. Uit loyaliteit. Uit een diep verlangen om niemand tekort te doen.

En zo leer je onzichtbaar worden.

Niet helemaal verdwijnen, maar net genoeg dimmen. Je woorden iets inslikken. Je waarheid voorzichtig verpakken. Je licht afstellen op wat voor de ander draaglijk voelt. Je leert om ruimte te maken vóórdat je zelf ruimte inneemt. En dat patroon wordt zo vanzelfsprekend, dat je het niet eens meer herkent als iets wat je doet, het is wie je geworden bent.

Totdat het leven je op een punt brengt waarop dat niet meer werkt. Voor veel mensen komt dat moment wanneer ze eindelijk zichtbaar worden in iets wat écht van hen is.Een creatie.Een boek.Een stem.Een keuze.Een nieuwe fase waarin ze niet langer kunnen schuilen. Waarin het licht niet meer tegen te houden is.

En juist dán, op het moment dat je naar voren stapt, wordt het oude mechanisme aangeraakt: Moet ik nu weer iemand anders eerst naar voren schuiven? Moet ik mezelf kleiner maken om de ander comfortabel te houden?Neem ik te veel ruimte in? Dat zijn geen ego-vragen. Dat zijn herinneringen.

Herinneringen aan een tijd waarin je leerde dat gezien worden niet vanzelfsprekend was. Of dat het gepaard ging met schaamte, schuld of het gevoel dat je iemand anders tekortdeed. Misschien ging het om een broer, een zus, een ouder, een partner. Misschien ging het om het systeem waarin je opgroeide. Wat de vorm ook was: je leerde dat jouw licht consequenties had.

En nu sta je hier. Volwassen. Bewust. Met een leven dat je zelf draagt.

En je voelt: dit patroon klopt niet meer.Niet omdat de ander fout is. Niet omdat jij ineens hard bent geworden.Maar omdat jij jezelf niet langer wilt verlaten. Dat is een essentieel verschil. Grenzen stellen op dit niveau voelt vaak spannend. Niet omdat je twijfelt aan je keuze, maar omdat het zo nieuw is om jezelf niet meer te compenseren. Om niets te geven vanuit verplichting. Om te wachten tot de ander werkelijk ontmoet. Om te stoppen met dragen wat niet van jou is.

Het kan zelfs betekenen dat je iets niet weggeeft, geen energie, geen aandacht, geen creatie, totdat het van twee kanten klopt. Dat is geen straf. Dat is volwassen wederkerigheid. En ja, dat kan pijn doen.Want het confronteert een waarheid die je misschien liever niet onder ogen ziet:dat sommige mensen je niet ontmoeten zolang jij jezelf kleiner maakt. En dat ze misschien ook niet weten hoe ze jou moeten zien wanneer jij je volle plek inneemt.

Maar dit is wat bevrijding werkelijk is:niet harder worden, maar eerlijker.niet sluiten, maar stoppen met jezelf verloochenen. Je zet de ander niet opzij. Je zet jezelf eindelijk op je eigen plek. Het licht dat je draagt is niet bedoeld om gedimd te worden zodat anderen zich beter voelen. Het is bedoeld om geleefd te worden. En wie jou werkelijk ziet, kan daar naast staan, niet erachter, niet ervoor, maar naast jou.

Misschien is dit het moment waarop jij herkent:Ik ben lang onzichtbaar geweest.Ik heb lang gezwegen.Ik heb mijn waarheid lang aangepast.

En misschien voel je nu, net als zoveel anderen, dat er een kanteling plaatsvindt.Een kentering waarin je niet langer vraagt of je er mag zijn, maar jezelf toestaat om er te zijn. Dat is geen ego. Dat is thuiskomen.

En als dit iets in jou raakt, weet dan: je bent niet alleen. Velen staan precies hier. Op het punt waar het oude contract afloopt en een nieuw veld zich opent. Een veld waarin jouw licht niet langer iets is wat je moet verantwoorden.

Het mag gewoon schijnen.

Je zet niemand opzij door je eigen plek in te nemen.

Laat deze woorden niet alleen gelezen worden, maar geleefd.

Misschien is vandaag een goed moment om jouw plek niet meer te verlaten.

Dit thema loopt als een rode draad door Van Sterrenstof tot Modder.Niet als antwoord, maar als herinnering.

Boek: Van Sterrenstof tot ModderAuteur: Sonja van de Reep

In liefde, licht en leven,Son