Je kunt de kosmos niet uitleggen in emoji’s

Er is iets dat al een tijdje in mij aan het bewegen is. Steeds wanneer iemand mij vraagt: “Kun je dit wat simpeler uitleggen?”, “Kun je het vertalen naar Jip-en-Janneke-taal?” of “Niet iedereen begrijpt zulke abstracte dingen, hoor…”, voel ik een zacht, bijna glimlachend deel in mij dat zegt: lief mens… we hebben het hier niet over een boodschappenlijstje.

We hebben het over het Universum. En eerlijk? Nee, ik kan de kosmos niet uitleggen in emoji’s. 🪐✨🤯🌍💫 Het ziet er leuk uit, maar dat is dus níet hoe het werkt. En kwantumfysica uitleggen alsof je een boterham smeert? Ook dat gaat ‘m niet worden.

Want dan krijg je zoiets als: pak een mes, smeer wat boter, en oeps, je gleed zo door een tijdlijn en nu zit je in een ander deel van het Multiversum. Zie je? Het wordt een klucht. De essentie verdwijnt meteen.

Het Universum is abstract omdat het groter is dan taal. We vragen van mensen vaak om het “even te begrijpen”, maar dit werk gaat niet over begrijpen. Het gaat over herinneren. De kosmos werkt niet in bullet points. De Ziel spreekt geen kleutertaal. Het DieperZelf communiceert niet via handleidingen. Het Universum bestaat uit lagen, velden, resonantie, fractalen, bewustzijn, zielsovereenkomsten en cycli die ouder zijn dan tijd. Dat kan ik niet reduceren tot: “Het is eigenlijk heel simpel, kijk…” Want dan verdwijnt precies datgene waar het om draait.

In mijn boek Van Sterrenstof tot Modder heb ik alles al zo toegankelijk gemaakt als het maar kan: de kosmische lagen opnieuw verwoord in menselijke taal, mijn eigen ervaringen verweven voor herkenning, de Matrix uitgelegd alsof je ernaast staat, het DieperZelf tastbaar gemaakt, het ego eer gegeven als brug, en alles teruggebracht tot een vorm die klopt voor de Aarde. Maar zelfs dan krijg ik nog weleens te horen dat het “best abstract” is. En dat klopt, omdat het Universum nu eenmaal niet past in A4-tjes en stappenplannen.

De waarheid is dat niet iedereen mij hoeft te begrijpen, en dat is helemaal oké. Het is misschien wel de meest bevrijdende realisatie die ik mezelf ooit heb gegeven: ik hoef niet iedereen mee te nemen. Ik hoef niet af te dalen in een taal die niet klopt voor mij. Ik hoef niet kleiner te spreken dan mijn Ziel. Ik mag spreken in de taal van mijn veld. Die taal opent bij de mensen die het kunnen dragen. Die taal raakt wie het al voelt, soms nog vóór ze het begrijpen. Wie het niet begrijpt? Dat is geen afwijzing. Dat is timing. Iedere ziel opent op het juiste moment. Ik hoef daar niet tussen te springen.

Mijn woorden zijn geen uitleg; ze zijn een resonantie. Ik ben hier om een veld te openen, een veld waar herinnering wordt aangeraakt, waar waarheid oplicht, waar mensen zichzelf terugvinden. Daar past geen Jip-en-Janneke-taal bij. Daar past alleen zuivere resonantie bij. En die taal is geen barrière, het is een poort. Wie erdoorheen mag, wandelt vanzelf.

Dus nee… ik ga de kosmos niet uitleggen in emoji’s, al zou het hilarisch zijn. En ik ga de reis van de Ziel niet samenvatten als een gesmeerde boterham. Ik blijf spreken in de taal die klopt met mijn werk, mijn boek, mijn Ziel en de velden waar ik dagelijks in beweeg. De taal waarin herinnering opent. De taal die niet schreeuwt maar nodigt. De taal die niet versimpelt maar verdiept. De taal die niet kleiner maakt maar terugbrengt naar Essentie. En wie het voelt… die weet precies wat ik bedoel.

Met liefde, waarheid en respect

Son